Nepal en annapurna circuit
21 juni 2016 - South Andaman, India
Namasté lieve mensen!
Er zijn inmiddels al vier weken voorbij en mijn moeder kreeg al een telefoontje of ik nog wel in leven was. Hoog tijd voor een update.
Wie denkt dat reizen gelijk staat aan rust en ontspanning heeft het in mijn geval niet bij het rechte eind. Na nog geen 24 uur na aankomst in Kathmandu zat ik in de bus naar Pokhara. De avond daarvoor ontmoette ik in een jazzbar een groep die samen het Annapurna circuit zouden gaan lopen. Of ik mee wilde? Twee biertjes later was ik overtuigd en zes uur later zat ik in de bus. In Pokhara in no time mijn permit aangevraagd en North Fake inkopen gedaan. Op het moment van vertrek bestond onze groep, genaamd The Mountain goats uit (van r naar l op de foto):
- Peter (trailname: Pistol)
- Stef (trailname: Snowleopard Bate)
- Charlotte (trailname: Soccermom)
- Seb (trailname: Salmon)
- Ik (trailname: Casio)
Het Annapurna circuit is een trekking die om het Annapurna gebergte heen gaat. Wij begonnen in Besi Sahar op een hoogte van 890m en zouden een hoogte bereiken van 5400m, om vervolgens weer 4500m te dalen naar het eindpunt in Naya Pull. We sliepen in theehuizen. Eenvoudige guesthouses met prachtige uitzichten op de bergen, rivieren of valleien. Ze heten ook allemaal super view, best view of riverview hotel. Leuke bijkomstigheid van in het laagseizoen trekken was dat accomodatie gratis is als je in het hotel ontbijt en avond eet. Het nationale gerecht is Dal Bhat. Het beste te beschrijven als linzensoep, rijst en curry van whatever the fuck is there. Beste aan dit gerecht? Het is altijd all you can eat! Ik zal jullie de dag tot dag beschrijving besparen en in plaats daarvan 5 hoogtepuntengeven en 3 dieptepunten geven.
Hoogtepunten
1. Skinnydippen in Tilicho Lake.
Als zijroute ben ik met Seb, Peter en nieuwe mountaingoat Allen (aka Pine) naar het hoogste meer ter wereld gelopen. Over dit feitje is discussie mogelijk, maar het meer licht op 4919m hoogte. Op de weg naar het meer was er één en al lawine-gevaar. Smalle paadjes en diepe afgronden en dat soort dingen. Vervolgens drie uur lang een trail volgen die alleen maar stijgt en stijgt en stijgt. Alle bloed, zweet en tranen was ik echter direct vergeten toen voor mij een meer lag met de mooiste kleur blauw die ik ooit heb gezien. De omringende bergen weerspiegelde in het water en in de verte was het gekraak van lawines op de gletsjers te horen. We konden natuurlijk niet anders dan onszelf in dit goddelijk mooie water dopen. Meer dan een dip was het niet, want het water was rond de 2-3 graden.
2. Sneeuwballen op Thoruong La: De Pas
Het hoogste punt van de trekking was de pas en die lag op grofweg 5400m. Iets waar je de hele reis eigenlijk naartoe werkt. Want, ga je het wel halen is de grote vraag. Die ochtend was alles om ons heen bedekt met een flinterdun laagje sneeuw. Gedurende de hele weg sneeuwde het licht en op de top sneeuwde het het hardst. Iedereen was in extase en er werd gesprongen, gedanst en genuffeld.
3. Echte koffie en chocolade broodjes
Goed, eerlijk is eerlijk, we waren in totaal maar 17 dagen onderweg en er was best veel variatie in het eten. De momenten waarop er echte koffie en chocolade broodjes serveerde zijn toch memorabel. Het is gewoon de perfecte beloning.
4. De Mountaingoats
Als konijnen breidde The Mountaingoats zich uit met iedereen die we op onze weg tegenkwamen. Het hoogtepunt was 12 leden. Zo nu en dan splitste zich een groepje af tot een nieuwe kudde, maar we vonden elkaar altijd weer. De leden varieerde van jonge springbokje die tussen het studeren door op reis waren, tot taaie ouwe steenbokken die al maanden door Nepal liepen. Na 17 dagen kende ik ieder geitje op de berg en het voelde als één grote nomade familie.
5. De aankomst
Zo fris en fruitig als ik vertrok, zo moe en smerig was ik bij de aankomst. Al mijn kleren stonken, mijn spieren stonden op knappen en ik was helemaal klaar met lopen. Waarom het toch een hoogteount was? De ontlading van het halen van de finish! Ik had 17 dagen lopen en 5400m hoogte overleefd en was superduperubermega trots op mezelf.
Dieptepunten:
1. Hoogteziekte
Eigenlijk bracht ik het er als iemand die beneden de zeespiegel woont best goed vanaf qua hoogte. Af en toe een beetje ademnood bij veel inspanning of hoofdpijn, maar niks ernstigs. Tot de nacht voor de pas. Het begon met hoofdpijn die niet overging. 'S nachts werd ik wakker met een bonkend hoofd. Ik kon niet meer slapen en was misselijk. Bovendien werd ik geteisterd door angstige gedachtes dat ik de pas niet zou halen en weer terug zou moeten lopen. Een half uurtje na het opstaan ging het gelukkig weer een stuk beter.
2. Devil's Staircase
De éénnalaatste dag was absoluut de ergste dag van de hele trekking. Na de pas waren we afgedaald tot een hoogte van 1200m. Op de weg van Tatopani naar Ghorepani moesten we echter weer 1600m stijgen! Dit zou op zich geen probleem zijn, ware het niet dat het bloedheet was en 70% van de weg bestond uit trappen. Na een uur konden de jongens hun tshirts al uitwringen. Het was gewoon verschrikkelijk. Ik had geen kracht meer in mijn benen. Vervolgens werd ik ook nog eens blij gemaakt met een dikke, grote mus. Ik was zo blij om eindelijk de poort van Ghorepani te zien. Oh grapje, het dorp begint pas na nog 500 traptredes! Het theehuis met heerlijk eten, een haardvuur en hele zachte bedden maakte alles weer goed.
3. Poonhill "zonsopkomst"
Om 4 uur 's nachts opgestaan om naar de top van Poonhill te lopen. Via traptredes natuurlijk. Helaas, het was bewolkt en het regende en er was helemaal niks te zien.
De dagen na de trekking kunnen worden samengevat in een paar steekwoorden: eten, paragliden, bier, scooter huren, gin&tonic, meer eten en waterfietsen op het meer met wijn. Noemenswaardig is het bezoek aan Pashupatinath in Kathmandu. Hier worden langs de rivier de lichamen van overlesen hindu's verbrand. Een onbeschrijvelijke ervaring. Intens, mooi en verdrietig om te zien.
Volgens mij is dit wel weer genoeg leesvoer voor de komende tijd! Ik ben nu op de Andaman eilanden in India. Hierover later meer!
Oja, wat betreft de opdrachten en mijn Slinky: foto's volgen! Mijn Slinky bleek niet echt te werken dus ik heb mijn metgezel ergens achter moeten laten...
Everyone loves a Slinky én Slinky loves you too!
Xxx
Er zijn inmiddels al vier weken voorbij en mijn moeder kreeg al een telefoontje of ik nog wel in leven was. Hoog tijd voor een update.
Wie denkt dat reizen gelijk staat aan rust en ontspanning heeft het in mijn geval niet bij het rechte eind. Na nog geen 24 uur na aankomst in Kathmandu zat ik in de bus naar Pokhara. De avond daarvoor ontmoette ik in een jazzbar een groep die samen het Annapurna circuit zouden gaan lopen. Of ik mee wilde? Twee biertjes later was ik overtuigd en zes uur later zat ik in de bus. In Pokhara in no time mijn permit aangevraagd en North Fake inkopen gedaan. Op het moment van vertrek bestond onze groep, genaamd The Mountain goats uit (van r naar l op de foto):
- Peter (trailname: Pistol)
- Stef (trailname: Snowleopard Bate)
- Charlotte (trailname: Soccermom)
- Seb (trailname: Salmon)
- Ik (trailname: Casio)
Het Annapurna circuit is een trekking die om het Annapurna gebergte heen gaat. Wij begonnen in Besi Sahar op een hoogte van 890m en zouden een hoogte bereiken van 5400m, om vervolgens weer 4500m te dalen naar het eindpunt in Naya Pull. We sliepen in theehuizen. Eenvoudige guesthouses met prachtige uitzichten op de bergen, rivieren of valleien. Ze heten ook allemaal super view, best view of riverview hotel. Leuke bijkomstigheid van in het laagseizoen trekken was dat accomodatie gratis is als je in het hotel ontbijt en avond eet. Het nationale gerecht is Dal Bhat. Het beste te beschrijven als linzensoep, rijst en curry van whatever the fuck is there. Beste aan dit gerecht? Het is altijd all you can eat! Ik zal jullie de dag tot dag beschrijving besparen en in plaats daarvan 5 hoogtepuntengeven en 3 dieptepunten geven.
Hoogtepunten
1. Skinnydippen in Tilicho Lake.
Als zijroute ben ik met Seb, Peter en nieuwe mountaingoat Allen (aka Pine) naar het hoogste meer ter wereld gelopen. Over dit feitje is discussie mogelijk, maar het meer licht op 4919m hoogte. Op de weg naar het meer was er één en al lawine-gevaar. Smalle paadjes en diepe afgronden en dat soort dingen. Vervolgens drie uur lang een trail volgen die alleen maar stijgt en stijgt en stijgt. Alle bloed, zweet en tranen was ik echter direct vergeten toen voor mij een meer lag met de mooiste kleur blauw die ik ooit heb gezien. De omringende bergen weerspiegelde in het water en in de verte was het gekraak van lawines op de gletsjers te horen. We konden natuurlijk niet anders dan onszelf in dit goddelijk mooie water dopen. Meer dan een dip was het niet, want het water was rond de 2-3 graden.
2. Sneeuwballen op Thoruong La: De Pas
Het hoogste punt van de trekking was de pas en die lag op grofweg 5400m. Iets waar je de hele reis eigenlijk naartoe werkt. Want, ga je het wel halen is de grote vraag. Die ochtend was alles om ons heen bedekt met een flinterdun laagje sneeuw. Gedurende de hele weg sneeuwde het licht en op de top sneeuwde het het hardst. Iedereen was in extase en er werd gesprongen, gedanst en genuffeld.
3. Echte koffie en chocolade broodjes
Goed, eerlijk is eerlijk, we waren in totaal maar 17 dagen onderweg en er was best veel variatie in het eten. De momenten waarop er echte koffie en chocolade broodjes serveerde zijn toch memorabel. Het is gewoon de perfecte beloning.
4. De Mountaingoats
Als konijnen breidde The Mountaingoats zich uit met iedereen die we op onze weg tegenkwamen. Het hoogtepunt was 12 leden. Zo nu en dan splitste zich een groepje af tot een nieuwe kudde, maar we vonden elkaar altijd weer. De leden varieerde van jonge springbokje die tussen het studeren door op reis waren, tot taaie ouwe steenbokken die al maanden door Nepal liepen. Na 17 dagen kende ik ieder geitje op de berg en het voelde als één grote nomade familie.
5. De aankomst
Zo fris en fruitig als ik vertrok, zo moe en smerig was ik bij de aankomst. Al mijn kleren stonken, mijn spieren stonden op knappen en ik was helemaal klaar met lopen. Waarom het toch een hoogteount was? De ontlading van het halen van de finish! Ik had 17 dagen lopen en 5400m hoogte overleefd en was superduperubermega trots op mezelf.
Dieptepunten:
1. Hoogteziekte
Eigenlijk bracht ik het er als iemand die beneden de zeespiegel woont best goed vanaf qua hoogte. Af en toe een beetje ademnood bij veel inspanning of hoofdpijn, maar niks ernstigs. Tot de nacht voor de pas. Het begon met hoofdpijn die niet overging. 'S nachts werd ik wakker met een bonkend hoofd. Ik kon niet meer slapen en was misselijk. Bovendien werd ik geteisterd door angstige gedachtes dat ik de pas niet zou halen en weer terug zou moeten lopen. Een half uurtje na het opstaan ging het gelukkig weer een stuk beter.
2. Devil's Staircase
De éénnalaatste dag was absoluut de ergste dag van de hele trekking. Na de pas waren we afgedaald tot een hoogte van 1200m. Op de weg van Tatopani naar Ghorepani moesten we echter weer 1600m stijgen! Dit zou op zich geen probleem zijn, ware het niet dat het bloedheet was en 70% van de weg bestond uit trappen. Na een uur konden de jongens hun tshirts al uitwringen. Het was gewoon verschrikkelijk. Ik had geen kracht meer in mijn benen. Vervolgens werd ik ook nog eens blij gemaakt met een dikke, grote mus. Ik was zo blij om eindelijk de poort van Ghorepani te zien. Oh grapje, het dorp begint pas na nog 500 traptredes! Het theehuis met heerlijk eten, een haardvuur en hele zachte bedden maakte alles weer goed.
3. Poonhill "zonsopkomst"
Om 4 uur 's nachts opgestaan om naar de top van Poonhill te lopen. Via traptredes natuurlijk. Helaas, het was bewolkt en het regende en er was helemaal niks te zien.
De dagen na de trekking kunnen worden samengevat in een paar steekwoorden: eten, paragliden, bier, scooter huren, gin&tonic, meer eten en waterfietsen op het meer met wijn. Noemenswaardig is het bezoek aan Pashupatinath in Kathmandu. Hier worden langs de rivier de lichamen van overlesen hindu's verbrand. Een onbeschrijvelijke ervaring. Intens, mooi en verdrietig om te zien.
Volgens mij is dit wel weer genoeg leesvoer voor de komende tijd! Ik ben nu op de Andaman eilanden in India. Hierover later meer!
Oja, wat betreft de opdrachten en mijn Slinky: foto's volgen! Mijn Slinky bleek niet echt te werken dus ik heb mijn metgezel ergens achter moeten laten...
Everyone loves a Slinky én Slinky loves you too!
Xxx
Fijn om wat van je te horen. Ik begon al wat ongerust te worden. Je hebt wel een geweldige prestatie geleverd en je bent een mooie ervaring rijker. Ik vond dat ik al een flinke prestatie had geleverd door de Trap bij het Centraal Station op te lopen, 140 treden, maar dat is niets vergeleken met het aantal treden die jij hebt gelopen.
Veel plezier met je reis.
Liefs, Coby